In 1963 leerden ze elkaar kennen. In 1965 beloofden ze elkaar trouw, tot de dood.
Een fijn leven hadden ze, met hart voor kinderen,
ook al was het ouderschap aan henzelf voorbij gegaan.
Familie was voor hen belangrijk,
de broers, zussen,
zwagers, schoonzussen,
de neven en nichten.
In 2016 zocht ze, voor het eerst, tevergeefs naar een herinnering.
Deze ene vond ze nooit meer terug.
Langzaam maar zeker verloor ze er steeds meer.
Haar dementie leek geen groot probleem. Híj kende haar van haver tot gort.
Hij hielp haar om met de gaten in haar geheugen te leven
en loodste haar door de dag heen, jaar na jaar.
Het leven trok zich steeds verder terug achter de deur van hun woning.
Dat zij volledig van hem afhankelijk was, viel niemand op.
Ze leefden hun leven, in hún appartement, in hún stad.
Vorige maand werd ze ziek. Corona had ze. Haar klachten waren mild.
Enkele dagen later sloeg het noodlot toe: ook híj werd ziek.
Zijn hart was zwak, al jaren. Hij werd opgenomen in het ziekenhuis.
Hij belde zijn familie en vroeg, voor het eerst, om hulp, voor zíjn vrouw.
Zijn schoonzus kwam en zag: zonder hém kon zíj zich niet meer redden.
Er werd overlegd, gebeld en geregeld.
Zij werd opgenomen in een woonzorghuis.
Vanwege de Corona werd zij afgezonderd. Bezoek mocht ze niet ontvangen.
Beeldbellen was voor haar een film. Er ontstond nauwelijks contact.
Eén vraag stelde zij, over en over: ‘waar blijft hij toch?’
Twee dagen later overleed hij.
De volgende dag werd haar familie medegedeeld:
“Zíj moet nog één week in quarantaine blijven”.
Haar familie vroeg ons om raad. In nauwe samenwerking met hen zijn we erin geslaagd deuren te openen zodat de weduwe kon deelnemen aan afscheid en uitvaart.
In samenwerking met een gecertificeerde Dementievriendelijke Uitvaartverzorger uit hún stad zijn de weduwe en haar familie begeleid bij afscheid en uitvaart.